ابتدای شهریور ۱۳۵۹ که من از تهران عازم ترکیه بودم، در مجله دفاعی جینز دیفنز در داخل هواپیما خواندم که ژنرال اویسی، فرماندار نظامی تهران در دوره پهلوی به عراق رفته است و با کمک این رژیم قرار است به همراهی ۵ هزار سرباز به خوزستان وارد شود و با فرماندهی این نیرو‌ها حکومت ایران را ساقط کند. وقتی من این مطلب جینز دیفنز را برای مسوولان ایرانی ارسال کردم، آن را جدی ندانستند و در واکنش به آن گفتند که رژیم صدام کاری از پیش نمی‌برد و هر چه انجام دهد به ضرر خودش خواهد بود.

محمد منتظری و همراهانش – در حدود هشتاد نفر که بدون پاسپورت و اوراق شناسایی قصد سفر به لیبی را داشتند – روی باند فرودگاه مهرآباد تحصن کردند.

سفر جلود دستاوردی جز ناامیدی نداشت. نخست ناامیدی برای قذافی که می‌خواست با سفر به تهران با انقلابیون ایرانی عکس یادگاری بگیرد و دوم ناامیدی برای افرادی که تصور می‌کردند سفر جلود می‌تواند گرهی از ماجرای امام موسی صدر باز کند.

محمد منتظری، جلال‌الدین فارسی و ابوشریف اصلی‌ترین چهره‌های مرتبط با لیبی بودند...آیت‌الله منتظری نیز به تبعیت از فرزندش از هواداران رابطه با لیبی بود...با وقوع قضیه مک فارلین مشخص شد که نقش لیبی در مسائل داخلی ایران هنوز تمام نشده است.